Sharjah to trzeci co do wielkości emirat w Zatoce Arabskiej.
Posiada znacznie więcej gazu ziemnego niż zasobów ropy naftowej. Rządząca rodzina Sharjah nazywa się al Qasimi. Cała północ była kiedyś rządzona przez plemię al Qasimi. Pod koniec XVIII wieku czterej bracia dzielili dominium, z którego później powstały dwa emiraty: Ras Al Khaimah i Sharjah.
Emirat Szardży obejmuje trzy eksklawy na wybrzeżu Oceanu Indyjskiego: Dibba, Khor Fakkan i Dhor Kalba. To sprawia, że Sharjah jest jedynym emiratem posiadającym porty w Zatoce Perskiej i Zatoce Omańskiej. W czasach Trucjalnego Wybrzeża Szardża była wojskowym centrum Brytyjczyków; pierwsze lotnisko na Półwyspie Arabskim zbudowano tu w latach 30. XX wieku. Szardża była najważniejszą ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich do połowy lat pięćdziesiątych, ale nie nadążała za wzrostem Abu Zabi i Dubaju ze względu na stosunkowo niewielkie rezerwy ropy naftowej. Pierwsze hotele powstały w latach 20. XX wieku. Po wprowadzeniu zakazu spożywania alkoholu w 1950 r. liczba gości na krótko spadła, ale po kryzysie w Kuwejcie w 1970 r. powróciła.
Sharjah jest najbardziej konserwatywnym emiratem, ponieważ obowiązuje ścisły zakaz spożywania alkoholu nawet dla obcokrajowców. W 1998 roku Sharjah została uznana przez UNESCO za kulturalną stolicę świata arabskiego. Miasto słynie z Blue Souk, wielu muzeów i wspaniałych budynków, które umiejętnie łączą nowoczesną architekturę z arabską tradycją. Długie wspaniałe aleje nad brzegiem Zatoki Perskiej i sztucznie utworzone jeziora śródlądowe zapraszają do spacerów. Długie piaszczyste plaże, rozwój turystyczny miasta i rozbudowa autostrady Emirates sprawiają, że Sharjah jest wspaniałym miejscem wypoczynku i wycieczek, do którego można dojechać samochodem w 30 minut z Dubaju.
